فرسایش بادی یکی از پیامدهای بیابان‌زایی است و از جمله فرآیندهای طبیعی است که عمدتاً در شرایط خشک و سرعت باد بالا رخ می‌دهد. استفاده از مالچ‌های نفتی یکی از روش‌های رایج برای تثبیت تپه‌های شنی است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثرات کوتاه‌مدت مالچ نفتی بر ویژگی‌های پوشش گیاهی (یعنی پوشش و تنوع) و امتیاز وضعیت مرتع (RCS) با استفاده از رویکردهای بوم‌شناختی و سنجش از دور تلفیقی در مناطق خشک جنوب غربی ایران است. یک بررسی پوشش گیاهی در سال ۲۰۱۹ در منطقه مالچ‌پاشی شده با نفت و منطقه شاهد انجام شد و شاخص پوشش گیاهی سنجش از دور (MSAVI) برای سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ محاسبه شد. نتایج نشان می‌دهد که یک سال پس از تیمار، در مقایسه با منطقه شاهد، پوشش گیاهی (۳۰ ± ۱۷.۱۱ در مقابل ۱۷ ± ۵.۴۴ درصد) و لاشبرگ (۴.۶ ± ۲.۱۸ در مقابل ۰.۹۴ ± ۱.۵۵ درصد) در منطقه مالچ‌پاشی شده با نفت به طور قابل توجهی افزایش یافت، در حالی که خاک لخت (۶۵.۲۰ ± ۱۷.۳۴ در مقابل ۸۲.۳۱ ± ۵.۸۴ درصد) کاهش یافت. علاوه بر این، شاخص‌های تنوع (یکنواختی گونه‌ای، شاخص‌های شانون و سیمپسون) با اعمال مالچ نفتی (به ترتیب ۸۸٪، ۶۳٪ و ۷۱٪) کاهش یافتند. امتیاز وضعیت مراتع در منطقه مالچ‌پاشی شده با نفت به طور قابل توجهی بالاتر از منطقه شاهد بود (۲۲ ± ۱.۸۶ در مقابل ۱۲ ± ۰.۸۸؛ P < ۰.۰۰۱). مقایسه MSAVI بین سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ نشان داد که پوشش گیاهی ۴۴.۸ درصد افزایش یافته است. بر اساس نتایج، می‌توان پیشنهاد کرد که کاشت گونه‌های بومی خوشخوراک در منطقه مالچ‌پاشی شده با نفت و حذف چرای دام احتمالاً مزایای تیمار مالچ‌پاشی شده با نفت را افزایش داده و منجر به امتیاز بهتر وضعیت مراتع خواهد شد.

این تحقیق به استفاده از بقایای نفتی برای تثبیت تپه‌های ماسهای بیجی می‌پردازد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر تثبیت‌کنندگی این بقایا صرف نظر از سمیت احتمالی آنها برای گیاه و محیط زیست است. دو مخلوط نفتی با نرخ‌های مالچ‌پاشی مختلف تهیه شدند تا کارایی آنها در تثبیت تپه‌های ماسهای آزمایش شود. این مخلوط‌ها با نرخ‌های مالچ‌پاشی متغیر، دمای مخلوط‌ها و محتوای اولیه آب به نمونه‌های تپه‌های ماسهای اضافه شدند. پایداری مکانیکی از درصد خاکدانه‌های خشک بزرگتر از 0.84 میلی‌متر و درصد خاکدانه‌های کوچکتر از 0.42 میلی‌متر بررسی شد. مخلوط‌های بقایای نفتی مورد استفاده در این مطالعه در تشکیل مقادیر زیادی خاکدانه‌های غیرقابل‌فرسایش بزرگتر از 0.84 میلی‌متر و کاهش خاکدانههای فرسایش‌پذیر کمتر از 0.42 میلی‌متر مؤثر بودند. نمونه‌های تیمار شده همچنین پایداری خوبی در برابر تجزیه تحت الک‌های مکرر و تأثیر انجماد و ذوب چرخه‌ای بر ضریب میانگین وزنی قطر MWD نشان دادند. نتایج آزمایش الک مکرر RST نشان داد که مخلوط‌های نفتی یک پوسته پایدار ایجاد می‌کنند که از فرسایش تپه‌های ماسهای لخت و بدون پوشش گیاهی جلوگیری می‌کند.

این مطالعه در ایستگاه تحقیقات تثبیت تپه‌های ماسهای در منطقه بیجی (230 کیلومتری شمال بغداد، عراق) انجام شد تا اثرات اصلاح‌کننده‌های خاک محلی ساخته شده از مشتقات نفتی و بقایای گیاهی به عنوان اولین گام برای تثبیت تپه‌های ماسهای ارزیابی شود. نتایج نشان می‌دهد که مالچ قیری در بهبود پارامترهای فرسایش بادی در منطقه مورد مطالعه، مانند افزایش قطر میانگین وزنی، درصد خاکدانه‌های خشک، زمان لازم برای جداسازی کامل توسط الک خشک و کاهش نرخ جداسازی، مقام اول را دارد. امولسیون قیر در رتبه دوم قرار دارد، در حالی که بقایای گیاهی در رتبه سوم قرار دارد و اثرات کمی بر پارامترهای مورد مطالعه دارد. اثرات اصلاح‌کننده‌ها بر پوشش گیاهی طبیعی در تیمارهای مشتقات نفتی منفی و در تیمارهای بقایای گیاهی مثبت است.

این مقاله به بررسی تأثیر کاربرد مالچ قیری و زمان کاشت بر رشد، استقرار و عملکرد دانه‌ای آفتابگردان (Helianthus annuus L.) پرداخته است. نتایج نشان داد که استفاده از مالچ قیری باعث بهبود استقرار گیاه، حفظ رطوبت خاک، کاهش رقابت علف‌های هرز و افزایش مقاومت گیاه به تنش‌های محیطی شد. همچنین زمان بهینه کاشت تأثیر مستقیمی بر رشد و عملکرد نهایی داشت. ترکیب مالچ قیری و زمان کاشت مناسب موجب افزایش چشمگیر عملکرد دانه شد و به‌عنوان راهکاری مؤثر برای افزایش بهره‌وری و پایداری در کشت آفتابگردان پیشنهاد می‌شود.

این مقاله، نتایج یک مطالعه سه‌ساله در ایالت می‌سی‌سی‌پی آمریکا را بررسی می‌کند که به ارزیابی تأثیر مالچ نفتی بر رشد، استقرار، کنترل علف‌های هرز، دمای خاک و عملکرد محصول پنبه پرداخته است. یافته‌ها نشان دادند که استفاده از مالچ قیری باعث افزایش دمای ناحیه جوانه‌زنی، بهبود استقرار بوته‌ها، کاهش سله بستن خاک پس از باران و افزایش قابل‌توجه عملکرد پنبه می‌شود. همچنین نتایج نشان دادند که استفاده از باندهای عریض‌تر مالچ و ترکیب آن با علف‌کش‌هایی مانند تری‌فورالین، کارایی کنترل علف‌های هرز را افزایش می‌دهد. هرچند هزینه و پیچیدگی کاربرد در مقیاس بزرگ همچنان چالشی جدی است.