در شرایط اقلیمی خشک و بیابانی، که فرسایش بادی یکی از جدی‌ترین تهدیدها برای منابع خاک به‌شمار می‌رود، استفاده از مالچ نفتی به‌عنوان راهکاری عملی و اثربخش مورد توجه قرار گرفته است. در مطالعه‌ای که در منطقه دشت عبود، دهلران انجام شد، مشخص گردید که مالچ نفتی می‌تواند به‌طور قابل توجهی سرعت آستانه‌ی فرسایش بادی را افزایش دهد و از این طریق، پایداری سطح خاک را تضمین کند. علاوه بر این، کاربرد مالچ باعث کاهش تبخیر و حفظ رطوبت در لایه‌های سطحی خاک شد که این موضوع نقش مهمی در ایجاد شرایط مساعد برای رشد و بازگشت پوشش گیاهی طبیعی دارد. بررسی‌های انجام‌شده نشان داد که مالچ‌پاشی، نه‌تنها موجب بروز تغییرات نامطلوب در خصوصیات شیمیایی خاک نمی‌شود، بلکه با کنترل دما و رطوبت، زمینه‌ای مناسب برای بهبود کیفیت خاک نیز فراهم می‌سازد. در این مطالعه، مقدار بهینه برای پاشش مالچ ۷ تن در هر هکتار تعیین شد که توانست در برابر بیشترین سرعت باد منطقه مقاومت لازم را ایجاد کند. بنابراین، نتایج به‌دست‌آمده به‌روشنی نشان می‌دهد که مالچ‌پاشی نفتی، راه‌حلی سریع، علمی و قابل اتکا برای مهار فرسایش بادی و بازسازی اکوسیستم‌های آسیب‌دیده در مناطق بیابانی کشور است.

در این مطالعه، تأثیر ۵۰ سال اقدامات تثبیت زیستی و مالچ‌پاشی نفتی (PM-BF) بر ویژگی‌های فیزیکی، شیمیایی و کانی‌شناسی تپه‌های شنی در استان خوزستان بررسی شده است. داده‌ها از مناطقی با ۵، ۲۰ و ۴۰ سال سابقه PM-BF و منطقه شاهد بدون مداخله جمع‌آوری شده‌اند. نتایج نشان داد که این اقدامات موجب افزایش پوشش گیاهی، تثبیت ذرات ریز خاک، افزایش مواد آلی، ظرفیت تبادل کاتیونی، رسانایی الکتریکی و درصد رس شدند. همچنین، میزان فلزات سنگین مانند نیکل، سرب و کادمیوم در مناطق با سابقه کمتر مالچ‌پاشی بیشتر بود، اما با گذشت زمان به دلیل آبشویی، این فلزات کاهش یافتند. همچنین، کانی‌های رسی نظیر پالیگورسکیت و اسمکتیت در اثر رسوب گردوغبار و فرآیندهای شیمیایی افزایش یافتند. این پژوهش بیان می‌کند که گرچه تثبیت تپه‌های شنی با مالچ نفتی بهبود اکوسیستم را به همراه دارد، اما نگرانی‌هایی درباره تجمع فلزات سنگین در استفاده‌های کشاورزی و زیست‌محیطی وجود دارد.

بانک بذر خاک (SSB) یک ذخیره ارزشمند از بذرها در خاک است که برای حفظ و استقرار پوشش گیاهی در شرایط نامساعد محیطی اهمیت ویژه‌ای دارد. با این حال، اطلاعات محدودی در مورد تأثیر روش‌های احیایی بر بانک بذر خاک، به ویژه در اکوسیستم‌های خشک، وجود دارد. این مطالعه اثرات مالچ نفتی (۱ و ۳ سال پس از استفاده) و جنگل‌کاری (۱۵ ساله) را بر تنوع و ترکیب بانک بذر خاک و پوشش گیاهی زنده (AGV) در مقایسه با مناطق بدون احیا بررسی می‌کند. نتایج نشان داد که غنای گونه‌ای در منطقه مطالعه‌شده پایین است (۳۶ گونه از ۱۶ خانواده) و سهم بانک بذر خاک کمتر از پوشش گیاهی زنده است (۱۱ و ۳۴ گونه به ترتیب). بیشترین تعداد گونه‌های منحصربه‌فرد در تیمار جنگل‌کاری مشاهده شد، در حالی که کمترین میزان در تیمار یک‌ساله مالچ نفتی دیده شد. تجزیه و تحلیل شاخص‌های تنوع نشان داد که بیشترین مقدار تنوع در تیمار جنگل‌کاری و مالچ‌پاشی سه‌ساله رخ داده است. بررسی چگالی بذر نشان داد که منطقه جنگل‌کاری دارای بیشترین چگالی بذر در مقایسه با سایر مناطق بود. همچنین، آنالیز ترکیب پوشش گیاهی نشان داد که تیمار جنگل‌کاری بیشترین تفاوت را با سایر تیمارها دارد، در حالی که تیمار مالچ‌پاشی سه‌ساله بیشترین شباهت را با آن داشت. این یافته‌ها نشان می‌دهند که تأثیرات مالچ نفتی در کوتاه‌مدت ممکن است منفی باشد، اما در طول زمان، اثرات مثبت آن افزایش می‌یابد. در نتیجه، استفاده از مالچ نفتی همراه با جنگل‌کاری می‌تواند به بهبود تنوع و ترکیب پوشش گیاهی زنده و بانک بذر خاک کمک کند.